de dood

de dood. daar kan ik nou werkelijk niets positiefs over zeggen. maar over het leven wel. en de dood hoort bij het leven. blijkt. wist ik veel. wie denkt er nou na over de dood als dat niet strikt noodzakelijk is. ik niet. maar nu wel. want de dood is mijn leven binnengekomen. dat is een gekke zin, de dood in mijn leven. niet mijn dood. dat niet. maar als het dan dus bij het leven hoort, dan moet ik er toch wat mee. dit bedenk ik allemaal vanuit de goot waar ik in lig. of zit. of eigenlijk uit aan het kruipen ben. de goot waar ik in lig sinds de dood in mijn leven is. ik ben wel klaar met die goot, dus ben aan het bekijken op welke manieren ik er allemaal uit kan komen. ik kan mezelf laten beamen, doen alsof ik er nooit in gelegen heb, een trap bouwen, klimmen, heel hoog springen, schreeuwen om hulp. ik besluit te klimmen. want ik heb geen haast. ik neem de tijd om uit de goot te komen en ik wil goed om me heen kijken onderweg naar boven. hoe ziet de wereld eruit als ik boven ben. hoe wil ik dat de wereld eruit ziet als ik boven kom. want voor mijn gevoel heb ik daar iets over te zeggen. voor mijn gevoel kan ik nu alles plat heeft gelegen, kiezen wat er nog is als ik boven kom. wat ik er laat zijn. en misschien zijn er wel nieuwe dingen. misschien. ik weet het eigenlijk wel zeker. want ik ben nieuw. ik ben anders. door de dood. maar niet lelijk anders. gewoon anders. zoals het is. nog steeds een optimist in hart en nieren met een grote liefde voor het leven. die liefde is nog groter geworden. door het besef van eindigheid. als het eindig is dan wil ik het pakken. pakken wat ik pakken kan. geluksmomentjes verzamelen. het is datzelfde leven dat mij in die goot heeft gesmeten dat mij nu grijpt in de essentie ervan. de kern. de bron. de kracht. dat vasthouden en gebruiken om intens te genieten van de mooie dingen.